Haç, Hıristiyanlıkta Hz. İsa’nın çarmıha gerilmesini simgeleyen dini bir sembol olarak görülmüştür (Buhari, Libas, 90; Buyu’, 102; Müslim, İman, 71). Zira Hıristiyanlıkta haç, oğul tanrıyı temsil eden ve aynı zamanda insanları kutsamada kullanılan bir put olarak da telakki edilmektedir (Mahmut H. Şakiroğlu, “Haç” DİA, XIV, 522-524). 

Bu bakımdan fıkıh alimleri, Hıristiyanlığın sembolü olan haçı, Müslümanlar açısından alım satıma konu olabilecek (mütekavvim) bir mal olarak görmemişlerdir (İbn Nüceym, el-Bahr, V, 59; Şirazi, el-Mühezzeb, II, 208; İbn Kudame, el-Muğni, VII, 427). 

Buradan hareketle İslam alimleri, Müslümanların haç gibi, gayrimüslimlere ait dini sembolleri alıp satmalarını caiz görmedikleri gibi, bu sembollerin üretimini yapıp gayrimüslimlere pazarlamalarının da meşru olmadığını ifade etmişlerdir (Şafii, el-Ümm, V, 508; Şirbini, Muğni’l-Muhtac, IV, 341; Mevvak, et-Tac, IV, 319; İbnü’l-Kayyım, Zadü’l-me‘ad, V, 675; el-Mevsuatü’l-Fıkhiyyetü’l-Kuveytiyye, “Taslib”, XII, 91-92). 

Bu itibarla bir Müslümanın haç üretmesi, satın alması ve Müslümanlara veya gayrimüslimlere satması caiz değildir.